Stap 1: Oprichting van SEZ

Oprichting van Speciale Economische Zones

Speciale Economische Zones (in het vervolg afgekort tot SEZ's) zijn gebieden waar de Chinese regering buitenlandse handel en investeringen toestaat. De gebieden zijn aantrekkelijk voor buitenlandse investeerders, omdat ze gunstige voorwaarden krijgen. Denk aan lage belastingen of in- en uitvoerrechten.

In 1979 richtte de Chinese regering vier zones op, de steden Xiamen, Shenzen, Zhuhai en Shantou. In 1988 werd daaraan het eiland Hainan toegevoegd en twee jaar later ook het district Pudong, waarin Sjanghai ligt.
Het bleek een succesverhaal en het vervolg bestond uit de oprichting van open steden en open regio’s. Ook daar zijn buitenlandse investeerders welkom, maar ze zijn er meer aan regels gebonden dan in een SEZ.
De eerste open steden en open regio’s waren gebieden aan de Chinese oostkust, gevolgd door gebieden in het binnenland. Tenslotte richtte de Chinese regering vrijhandelszones in (zones waar de handel niet of nauwelijks door regels of heffingen wordt belemmerd).
Ook kwamen er centra waar Chinese en buitenlandse bedrijven technisch en wetenschappelijk onderzoek konden doen.

In de SEZ’s moesten producten worden gemaakt voor de uitvoer, zodat China aan die producten kon verdienen. Ook wilde de regering kennis en technieken uit het buitenland verwerven om zelf computers, mobieltjes en andere technisch hoogstaande producten te kunnen maken.

Buitenlandse bedrijven hoopten hun producten ook in China zelf te mogen verkopen, maar dat liet de Chinese regering slechts in beperkte mate toe.

China opende zijn grenzen voor buitenlands kapitaal om de economie flink aan te jagen. Het Bruto Binnenlands Product, ook per hoofd van de bevolking, moesten fors omhoog.

Rijk en welvarend was China toen dit beleid een aanvang nam allerminst. Er was veel armoede in het land, vooral op het platteland. In 1978 was het gemiddelde inkomen op het platteland minder dan 40% van het gemiddelde inkomen in de stad.