Stap 2: Van zout naar zoet

Omdat de waterschaarste in het Midden-Oosten steeds groter wordt en de rivieren en aquifers de bevolking en landbouw niet van voldoende zoet water kunnen voorzien, is er gezocht naar alternatieven voor zoetwaterwinning. Omdat er genoet zout (zee)water beschikbaar is, is ontzilting een oplossing. Tijdens het proces van ontzilting wordt zout water veranderd in zoet water. Ook verzilt grondwater, dat we brak water noemen, kan ontzilt worden. Inmiddels staan er meerdere ontziltingsinstallaties in onder andere Saoedi-Arabië, Oman, Egypte, Libië, Israël en de Verenigde Arabische Emiraten.

Ontzilting

Tijdens het ontziltingsproces worden het water en het zout van elkaar gescheiden in een ontziltingsinstallatie. Er bestaan verschillende chemische technieken om zout en water van elkaar te scheiden. De meest gebruikte techniek bij ontzilting is destillatie. Hierbij wordt het water verdampt waarna het zout achterblijft. De watercondens wordt vervolgens opgevangen: dit is dan zoet water. Zeewater verdampt echter pas bij het kookpunt van 100,6˚C. Dat betekent dat er warmte nodig is om te ontzilten en dat kost veel energie.

Als het zeewater onder hoge druk wordt gezet is het kookpunt lager en kost destillatie minder energie. Deze methode heet vacuümdestillatie. Het is goedkoper dan destillatie, maar nog steeds erg duur.

Een manier die iets minder energie kost dan destillatie is omgekeerde osmose. Hierbij wordt water onder zeer hoge druk door een membraan geperst waardoor het zout uit het water wordt gefilterd.

Een groot nadeel van de productie van zoet water uit zeewater is dat er een restproduct overblijft: brijn(water). Dit water met zeer hoge zoutconcentratie komt terecht in de natuur en draagt bij aan een verdere verzilting van het milieu.

Ontzilting is dus milieubelastend en kost erg veel brandstof. De meeste landen in het Midden-Oosten beschikken gelukkig over veel aardolie, waardoor de brandstofprijs laag blijft en het financieel mogelijk is zeewater op grote schaal te ontzilten. Maar duurzaam is het allerminst. Bovendien is dit ontzilte water nu wel geschikt voor bijvoorbeeld irrigatie of het wassen van kleren, maar zijn nog een aantal kostbare handelingen nodig  voordat het ook geschikt is als drinkwater.

Als het zeewater onder hoge druk wordt gezet is het kookpunt lager en kost destillatie minder energie. Deze methode heet vacuümdestillatie. Het is goedkoper dan destillatie, maar nog steeds erg duur.

Een manier die iets minder energie kost dan destillatie is omgekeerde osmose. Hierbij wordt water onder zeer hoge druk door een membraan geperst waardoor het zout uit het water wordt gefilterd.

Een groot nadeel van de productie van zoet water uit zeewater is dat er een restproduct overblijft: brijn(water). Dit water met zeer hoge zoutconcentratie komt terecht in de natuur en draagt bij aan een verdere verzilting van het milieu.

Ontzilting is dus milieubelastend en kost erg veel brandstof. De meeste landen in het Midden-Oosten beschikken gelukkig over veel aardolie, waardoor de brandstofprijs laag blijft en het financieel mogelijk is zeewater op grote schaal te ontzilten. Maar duurzaam is het allerminst. Bovendien is dit ontzilte water nu wel geschikt voor bijvoorbeeld irrigatie of het wassen van kleren, maar zijn nog een aantal kostbare handelingen nodig  voordat het ook geschikt is als drinkwater.